عشق بازی اصلاح طلبان با نام خانوادگی!

دروغ چرا؟ راستش با اینهمه رجزی که اصلاح طلبان تحت نام سیدحسن خمینی خوانده اند آدم دلش نمی خواهد حرفی بزند و قاطی بازی شود. می خواهم بگویم همین الان هم پایم را از این معرکه گردانی بامزه کنار کشیده ام. دو سال است که روزنامه آرمان هر روز برای نوه امام(ره) ساز «می آیم می آیم» کوک نکرده که الان مثل منی بخواهد معترض به آمدنش باشد! اصلا به کسی چه؟ کسی خواسته کاندیدا شود. همین. مانده تا تایید شود و اگر شد انتخاب شود و اگر شد منشاء اثری شود و اگر شد ... همه این اگر ها هم عطف شوند باز معلوم نیست آبی گرم شود برای اجاق سرد اصلاخات.

پس چرا رسانه های اصلاح طلبان اینهمه عطش دارند که این «اعلام حضور» را در حد یک انفجار هسته ای در فضای سیاسی بزرگنمایی کنند؟

پاسخ به نظر حقیر یک چیز است. دست خالی دولت و اصلاح طلبان.

به همه واضح و مبرهن شده که امروز جریان تجدیدنظر طلب در کشور به بن بست کارآمدی خورده و در هیچ زمینه ای یارای اظهار وجود ندارد. هرکس جای اینها باشد دو راه را در پیش می گیرد:

اول: پیروز نمایی؛ شبیه آنچه در توافق هسته ای اتفاق افتاد و از ژنو تا لوزان و از لوزان تا وین هر روز به گوش دنیا خواندند که پیروزی هسته ای حاصل شده! شرحش را خود بهتر می دانید.

دوم: دو قطبی سازی. اصلاح طلبان متاثر از الگوی امنیت ملی آمریکا همواره به «جبهه مقابل» نیاز دارند تا با شلیک پی دی پی اتهامات و برچسب هایی نظیر افراطی، تندرو، بی منطق و ... بتوانند غوغای جنگ ساختگی را در عالم بی سر و صدای خود علم کنند و در لوای آن از توضیح درباره ناکارآمدی خود در بروند. (وگرنه فی المثل در کدام حوزه دولت قصد فتح الفتوحی داشته و مجلس مانع بوده تا بخواهیم انتخابات را حل المسائل و المشکلات اصلاحات بدانیم؟)

هنوز هیچکس هیچ نگفته سریعا سرمقاله نویس ها دست به قلم می شوند و می نویسند که تندرو ها از آمدن سیدحسن به وحشت افتاده اند! حالا نمی دانیم ما تندرو نیستیم که به وحشت نیفتاده ایم یا اصلا تندرویی وجود ندارد که بخواهد به وحشت بیفتند و خاکریز مقابل خالی است اصلا!

به هر حال اگر کسی فکر می کند حضور یک فرد در انتخابات خبرگان قرار است فی نفسه دردی از این دوستان درمان کند اشتباه کرده است. نه تنها حضور سیدحسن خمینی بلکه حضور هر «نام خانوادگی» دیگری که بشود با آن عشق بازی کرد و برایش «جبهه مقابل» ساخت و ترق و قروق رسانه ای در کرد در این وانفسا برای اصلاح طلبان نعمتی است.

در پرانتز بگویم که تنها نکته جالب این انتخابات که ان را مشابه سال 88 می کند این است که هیچ حرفی از تحریم در میان نیست! همه فهمیده و اعتراف کرده اند که می شود با طی طریق در مسیر قانونی به بنیادی ترین تغییرات در نظام اسلامی فکر کرد. همه در دلهره این هستند که انتخاب مردم چه خواهد بود.

خوب ... تا همینجا هم غنیمت است. حالا بمانید در دلهره انتخاب مردم. فقط بعدا زیرش نزنید که جامعه دیگر حوصله این حرفها را نخواهد داشت. (جهت اطلاع جناب هاشمی عرض کردم!)

یاحق