هنوز از تاسف محدودیت های توافق نامه وین بیرون نیامده ایم که اتفاق جدیدی باعث حیرت شد.
بخوانید:
امروز شورای امنیت سازمان ملل مطابق توافقی که با کشورهای 5+1 شده بود به اتفاق آرا قطعنامه جدیدی صادر کرد که قرار بود تحریم های ظالمانه قبلی را لغو کند. البته این اتفاق به شکلی افتاد (البته موکول شد به بعد از اجرای تعهدات ایران) و جناب آقای عراقچی هم در تماس تلفنی با خبر ساعت 14 این مورد و چند قلم دیگر از «مزایای» این قطعنامه را برشمردند و بندهای خطرناک آن را به نوعی نادیده گرفتند.
البته در گفتگوی ویژه خبری دیشب (یکشنبه شب) اساتید حقوق بین الملل (اعم از موافق یا مخالف برجام) به طور مکرر نسبت به خطرات این قطعنامه هشدار دادند و فکر می کنم با توجه به وزانت علمی این عزیزان، توجیهات جناب آقای عراقچی بیشتر از باب دفاع از خط مشی مذاکرات هسته ای باشد تا متن قطعنامه.
اتفاقا این مسئله خود را به اشکال مختلف در بیانیه ایران (+) که بعد از قطعنامه 2231 شورای امنیت منتشر شد نشان می دهد.
در این بیانیه که باید علی القاعده دفاع یا انتقاد از قطعنامه 2231 باشد، ایران مکررا به مفاد برجام و تعهد بر اجرای آن از سوی ایران و 5+1 تاکید دارد و به عبارات مختلف تکرار می کند که ما به برجام پایبند هستیم اما در کمال حیرت هیچ به صراحت درباره قطعنامه شورای امنیت سخنی نمی گوید!
چرا؟
یک پاسخ می تواند این باشد که در این قطعنامه علاوه بر آنچه که مسئولان محترم تیم مذاکره کننده گفته بودند بندهایی دیگر نیز گنجانده شده و در نتیجه ایران را بر سر یک دوراهی قرار داده. پذیرش قطعنامه و تن دادن به محدودیت هایی خطرناک در حوزه دفاعی و موشکی و یا مخالفت با قطعنامه و در نتیجه به هم خوردن روال توافق هسته ای و در ادامه آن بی اثر شدن برجام. شاید به همین دلیل است که بند 10 این بیانیه می گوید: «جمهوری اسلامی ایران تفاهم مشترک و توافق صریح همه طرف های شرکت کننده در برجام را مورد تاکید قرار می دهد که بر مبنای آن مفاد قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت در تایید برجام، به مثابه مفاد برجام نبوده و به هیچ وجه نمی تواند اجرای برجام را تحت تاثیر قرار دهد.» یعنی آنچه که تا پیش از این بخشی از برنامه جامع اقدام مشترک -در راستای لغو تحریم ها- تلقی می شد امروز به تناقض با این برنامه رسیده است!
به این تناقضات واضح در بیانیه ایران -که انعکاسی از خطرات قطعنامه است- دقت بفرمایید:
بخشی از بند 12 بیانیه ایران: «شورای امنیت بر اساس اتهامات بی پایه و بر مبنای انگیزه های سیاسی به اقدام علیه ایران شتافت و طیف گسترده ای از تحریم ها را علیه ملت ایران با هدف مجازات مقاومت آنها علیه فشار زورگویانه برای کنار گذاشتن برنامه هسته ای صلح آمیزشان به نحو ناموجهی تحمیل کرد. مهم است یادآوری شود این تحریم ها که نبایست از همان ابتدا تحمیل می شدند، اکنون بر اساس برجام و قطعنامه ۲۲۳۱ باید لغو شوند.»
ظاهرا در اینجا قطعنامه به طور ضمنی مورد پذیرش ایران قرار گرفته است اما در کمال تعجب در بند 11 چنین می خوانیم:
«توانمندی های نظامی ایران از جمله موشک های بالستیک، منحصرا برای دفاع مشروع هستند. این تجهیزات برای قابلیت حمل سلاح های هسته ای طراحی نشده اند و بنابراین، خارج از حیطه یا صلاحیت قطعنامه شورای امنیت و پیوست های آن می باشند.»
بالاخره معلوم نیست ایران این قطعنامه را می پذیرد یا خیر؟
اگر می پذیرد چگونه می تواند بر روی محدودیت های موشکی ان قلت بیاورد و اگر نمی پذیرد چگونه می تواند به متن آن برای برداشتن تحریم ها استناد کند؟
موضع دولت جمهوری اسلامی ایران در قبال این قطعنامه همچنان مبهم است و این ابهام هم اگر به صورت سکوت رضایت آمیز نباشد البته قابل درک است.
سال همدلی و همزبانی است و ما بنا نداریم تیغ انتقاد را بر روی دولت خودمان بکشیم آن هم در شرایطی که طرف مقابل به انواع خباثت ها و دغلکاری ها و فریب ها روی آورده است. در اصل فریاد ما بر سر دشمن است و اگر گوشه ای هم به مسئولین داریم از باب اصلاح مسیر و نحوه مواجهه با این دشمنی ها و خباثت هاست.
فی المثل:
آیا اکنون وقت آن نرسیده که برادر عزیزمان سرلشکر بسیجی فیروزآبادی -که بنا داشتند چه در صورت توافق و چه در صورت عدم توافق جشن هسته ای بگیرند- در مورد محدودیت های موشکی گنجانده شده در این قطعنامه موضع جدی داشته باشند؟
آیا در این مورد هم باید مقام معظم رهبری اول از همه زبان به اعتراض باز کنند؟
همچنان سخن حکیمانه مقام معظم رهبری در گوشم طنین دارد:«حالا اگر آمدند شرط برداشتن تحریم را یک چیزى قرار دادند که شما غیرتت نمیگنجد که آن را انجام بدهى؛ چه کار میکنید؟ شرط میگذارند دست از اسلام بردارید، دست از استقلال بردارید، دست از حرکت به سوى علم بردارید، دست از فلان پدیده‌ى افتخارآمیز بردارید تا ما تحریم را برداریم؛ شما چه کار میکنید؟ قطعاً قبول نمیکنید. یقیناً هیچ مسئولى در کشور قبول نمیکند که شرط برداشتن تحریمها، مثلاً فلان مسئله‌ى اساسى و فلان مسئله‌ى آرمانى باشد. البتّه دشمن فعلاً نمى‌آید با آرمانها، معارضه‌ى صریح بکند؛ چرا، اگر ما عقب‌نشینى کردیم، به‌صراحت هم میرسد؛ امّا امروز این‌جور نیست که دشمن صریح بیاید با آرمانها معارضه بکند و شرط قرار بدهد لکن باید هوشیار بود؛ فهمید که این پیشنهاد، این حرف، این اقدام ازسوى دشمن با چه هدفى دارد انجام میگیرد.(93/10/17)»
یاحق